Spiral

Η εποχή των Δόγηδων έχει προ πολλού τελειώσει. Γι αυτό και οι Επτανήσιοι προύχοντες που μιμούνταν μετά μανίας τις ευγενικές συνήθειες των γειτόνων και κυριάρχων τους είναι πια ντεμοντέ. Επίσης οι βασιλείς δεν είναι πια εδώ, ευτυχώς, και τα παραχωρημένα κάποτε σε κείνους ακίνητα, απολαμβάνει ο λαός, ευτυχώς. Ακόμα, η Μεγάλη Βρετανία με τους κατοίκους φλεγματικής συμπεριφοράς και υποδειγματικών τρόπων πέφτει μακριά, πια δεν πάμε για βόλτα στο Λονδίνο, δυσκολευόμαστε, κρίμα. Τέλος,  η ψηφιακή επικοινωνία έχει κατακλύσει σε μεγάλο βαθμό τους τρόπους επικοινωνίας μεταξύ μας, αναδεικνύοντας την ταχύτητα, τη συντομία και σχεδόν τη στενογραφία σε νέο modus   vivendi . Όμως ανόητε κύριε και ανόητη κυρία, τίποτα από τα παραπάνω δεν θα έπρεπε να είναι ικανό να σας κάνει τόσο μα τόσο αγενή, εάν δεν ήσασταν απλώς ανόητος. Γιατί είναι αυτονόητο ότι ο έξυπνος άνθρωπος γνωρίζει πόσο έξυπνο εργαλείο ζωής είναι η ευγένεια. Σε σας μιλάω ανόητε, που στην καθημερινότητά σας ξεχνάτε την καλημέρ

                                     (6) ― Γιάννα; Η φωνή του Αντρέα δειλή, ακούστηκε στο τηλέφωνο σαν από πολύ μακριά, κι ας χωρίζονταν τα σπίτια μας από το πολύ 2 χιλιόμετρα. ― Αντρέα! Χάρηκα τόσο που τον άκουσα. ― Θα ήθελα να σε δω.  ― Κι εγώ. Κούρνιασα στη συντροφιά του και καλύφθηκα από το υπόστεγο που μου πρόσφερε και με προφύλασσε από τη βροχή που με απειλούσε στον παρόντα πικραμένο χωροχρόνο της ζωής μου. Ο έρωτας για τον Αντρέα είχε τελειώσει. Έκανα χρήση του μονόδρομου δικού του έρωτα για να φωλιάσω, για να κρυφτώ από τους δράκους και να δανειστώ λίγο από τον φωτεινό του κόσμο, τον τόσο αλλιώτικο από τον δικό μου. Η συνθήκη αυτή, κράτησε ως τον Οκτώβρη. Η παράταση βοήθησε και τους δυο. Εκείνον ως υποκατάστατο μέχρι την οριστική διακοπή, εμένα ως δεκανίκι στους κακοτράχαλους δρόμους. Τον μπαμπά τον είδα λίγο πριν αναχωρήσω. Φάγαμε στη συνηθισμένη ψησταριά. Δεν αναφερθήκαμε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον. Δεν κουβεντιάσαμε τίποτα που να έχει μέσα το «εμείς». Μι

Σε μια εβδομάδα ο φούρνος του πατέρα μου κλείνει για πάντα.  Παράξενο συναίσθημα, γλυκόπικρο μα συνάμα μεστό, σαν την αίσθηση που  έχει κανείς όταν ζωγραφίζει έναν όμορφο κύκλο και φτάνει η στιγμή να ενωθεί η αρχή με το τέλος του. Όλη μου την ζωή την μοίρασα σε δυο φούρνους-αυτόν στην Καισαριανή και αυτόν στην Κέρκυρα. Σε αυτόν οφείλουμε το ότι μεγαλώσαμε καλά, το ότι σπουδάσαμε, το ότι ξέρουμε τι θα πει σκληρή δουλειά. Όταν γεννήθηκα, ο φούρνος υπήρχε ήδη. Στην Καισαριανή, οδός Νέας Εφέσου. Το κτίριο ανήκε σε μια υπέροχη γυναίκα την κυρία Θάλεια, που έγινε νονά μου και με μεγάλωσε μέχρι τα δέκα, τότε που μετακομίσαμε στην Κέρκυρα. Όσο οι γονείς μου δούλευαν με κρατούσε η νονά, η οποία ήταν σαν την γιαγιά που δεν είχα στην Αθήνα. Χάρις σε αυτή είχαμε διαβάσει σαν παιδιά, όλη την κλασσική παιδική λογοτεχνία, μιας και τα δώρα μας ήταν πάντα βιβλία.  Έξω απο τον φούρνο έμαθα ποδήλατο. Θυμάμαι τον μπαμπά να με κρατάει και ύστερα να μην με κρατάει άλλο. Αίσθηση φόβου και άγριας ελευθ