Spiral

Αγαπώ τη γαλλική γλώσσα, το γαλλικό σινεμά και τα γαλλικά φιλιά. Τα γαλλικά αρώματα, τη γαλλική μόδα και τα γαλλικά τυριά. Τα γαλλικά κρασιά και τη γαλλική λογοτεχνία. Κυρίως αγαπώ το γαλλικό Διαφωτισμό και την Γαλλική Επανάσταση. Κάποτε είχα και ένα ρολόι, πολύ ωραίο, με τη χρονολογία 1789 στο καντράν και το φορούσα για χρόνια. Θα ήθελα να ζω στη Νότια Γαλλία και να πηγαίνω στο Παρίσι τα Χριστούγεννα και τον Ιούνιο. Με τέτοια εμμονή, ήταν αυτονόητο ότι η κόρη μου θα ξεκινούσε μαθήματα γαλλικών από πολύ -πολύ νωρίς. Έχοντας μάλιστα εγώ την τύχη να τα μιλάω παιδιόθεν, πίστεψα πως μεγαλώνοντας εκείνη  κι εγώ θα ανοίγαμε διαλόγους στα γαλλικά και θα απολαμβάναμε τη γλυκιά και κομψή γλώσσα μαζί, φτιάχνοντας κρέπες και ξεφυλλίζοντας το Paris Match στο τραπέζι της κουζίνας. Δεν ονειρεύτηκα ούτε να αναλύουμε τον Σαρτρ στο ημίφως,  ούτε να κλαίμε τον Καμύ που χάθηκε νωρίς. Απλά πράγματα που μου έφτιαχναν πάντα τη μέρα φαντάστηκα. Αντ’ αυτών, συνέβησαν τα ακριβώς αντίθετα, σαν άλλ

Έφυγες για τη δουλειά και εγώ σε χαιρέτησα χαρούμενη και ήρεμη. Ήθελα να σου πω ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου, ευχαριστώ που με ‘βλέπεις’ και με βοηθάς όταν ο κόσμος με ρίχνει, μα δεν ήταν της στιγμής. Δεν είσαι δα και έτοιμος για λόγια. Τα λόγια δεν τα ξέρεις,   τα φοβάσαι. Αγαπάς τη σιωπή.   Χρόνια σε θρέφει στην γλυκιά της ασφάλεια.   Έμαθα με τους καιρούς που μαζί περάσαμε,   ότι τα δικά σου λόγια είναι, το φούτερ σου που θα μου δώσεις όταν με βλέπεις να κρυώνω και ας μην έχω πει τίποτα. Τα λόγια σου είναι, όταν χαλάει κάτι,   που λες ‘θα περάσω να το φτιάξω’;   Και έρχεσαι. Τα λόγια σου είναι το διερευνητικό βλέμμα, που ψάχνει στο πρόσωπο μου, να δει την κούραση από τη δουλειά και ύστερα, προλαβαίνεις κάθε μικρό που πάω να κάνω και χωρίς λέξεις μου λες ‘ξεκουράσου…’ Τα λόγια σου είναι αθόρυβες, σχεδόν δυσδιάκριτες πράξεις.   Εγώ όμως αγαπώ τις λέξεις που εσύ φοβάσαι…  Έψαχνα ώρες ένα ποίημα που να μας χωρά να στο αφιερώσω μα δεν βρήκα τίποτα. Δεν θα στο διάβαζα βέβαια –είπαμ

Όσο μιλούσες ξεκαθάριζα τα μικροπράγματα πάνω στο λευκό έπιπλο της κρεβατοκάμαρας. Ήσουν ακουμπισμένος στα μαξιλάρια του κρεβατιού, ούτε καθιστός, ούτε ξαπλωμένος. Τα χέρια μου κινούνταν πιο επιδέξια και πιο γρήγορα από τα χείλη μου, που σου απαντούσαν προσεκτικά και κυρίως μονολεκτικά. Είναι αλήθεια πως ό, τι έλεγα ήταν καλά μελετημένο ώστε να μη φρενάρει την σπάνια -για τις συνήθειές μας- ορμή σου να πεις τόσα πολλά και τόσο σημαντικά εκείνη την ώρα. Επίσης ήταν μελετημένο να σε προκαλεί κάθε φορά να επεκταθείς σε ό, τι έλεγες. Τα λόγια σου, οι συλλαβές, οι ήχοι σου σαν να κατηύθυναν τα χέρια μου να κάνουν κάτι που δεν είχε συμβεί για χρόνια. Ξεκαθάρισμα. Τα αντικείμενα ήταν πολλά. Δαχτυλίδια, βραχιόλια, πολύ περισσότερα σκουλαρίκια, μερικές καδένες και μενταγιόν. Άλλα ψεύτικα, άλλα αληθινά και μερικά εξαιρετικά πολύτιμα. Τα ψεύτικα, τα φω- μπιζού όπως λέγονται στο εμπόριο, όταν είχαν πρωτοφανεί σε πληθώρα στην αγορά ήταν ένα πράγματι εντυπωσιακό νέο. Θυμάμαι τη γιαγιά μου, που ή