Spiral

Ήταν η μέρα που το φως κατατρόπωνε το σκοτάδι. Η αιώνια μάχη είχε για λίγες ώρες νικητή, αέναη η αναμέτρηση, αμφίρροπη πάντα, προσωρινή η επικράτηση, ισόπαλο το τελικό σκορ. Η νύχτα ηττημένη θα λούφαζε απόμερα να μετρήσει τις δυνάμεις της, ίσα για να περάσει στην αντεπίθεση, από το επόμενο κιόλας ξημέρωμα. Θα άρχιζε σιγά σιγά να ροκανίζει στιγμές, ανεπαίσθητα ψήγματα χρόνου θα άφηναν τις άσπρες φορεσιές για να ντυθούν το σκούρο μπλε και μετά το μαύρο. Θα της έπαιρνε καιρό, μα θα τα κατάφερνε. Στο μυαλό του Άλκη όλα είχαν πρόσωπο. Ακόμη και το φως και το σκοτάδι. Του έμοιαζε η καθησυχαστικά επαναλαμβανόμενη πάλη τους με της ψυχής τα καμώματα. Άλλοτε πάλλευκη, λαμπερή, αψεγάδιαστη, σαν φρεσκοπλυμένο σεντόνι που στεγνώνει στον ήλιο και άλλοτε σκοτεινή και ανταριασμένη, ίδια με άβυσσο απύθμενη, τρομακτική. Το θερινό ηλιοστάσιο ήταν η επίσημη μέρα έναρξης του καλοκαιριού. Τον γύριζε νοερά στα χρόνια της ανεμελιάς. Του έφερνε στο νου ψάθινα καπέλα αφημένα σε πολύχρωμες πετσέτες δίπλα

Εξουσίες, εξουσίες, δεν μας άφησαν στιγμή να χαρούμε τη ζωή τραγουδούσε η Ελένη Δήμου πριν χρόνια, κι εγώ, σε μια κατάσταση μετεφηβικής παντογνωσίας τότε, νόμιζα ότι καταλάβαινα τι εννοούσε. Σε μια άλλη κατάσταση απότομης ενηλικίωσης, αυτής που σου συμβαίνει συνήθως μετά τα 35 είδα στη μεγάλη οθόνη την Adele, την ταινία με μια από τις πιο ερωτικές, ωμές σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Τότε κατάλαβα. Εξουσίες παντού. Ακόμη και στις πιο ατόφιες, αντισυμβατικές σχέσεις. Βέβαια, η εξουσία του έρωτα (όταν είναι έρωτας και κλείνω την παρένθεση χωρίς επεξηγήσεις) είναι ηδονική, έχει φως μες στα σκοτάδια της και στιγμές απερίγραπτων ψυχικών και σωματικών κραδασμών. Αλλά η άλλη, η καθημερινή εξουσία που ασκούν οι άνθρωποι στους ανθρώπους, συχνά, πολύ, παντού, είναι υπαρκτή και είναι απαίσια. Καθόμουν στο κάθισμα του συνοδηγού σε ένα μεγάλο αυτοκίνητο με καλό κλιματισμό. Έξω η θερμοκρασία ήταν 46 βαθμοί Κελσίου και η ατμόσφαιρα θαμπή από την άμμο της ερήμου που ο νυχτερινός ά

Το γιασεμί είχε ντύσει, όπως κάθε χρόνο, την κολόνα του κήπου. Η αυλή μοσχοβολούσε αγιόκλημα και γιασεμί σαν το τραγούδι και τα κρεμασμένα φωτάκια από το οριζόντιο καλώδιο πάνω από το τραπέζι, γλύκαιναν κι άλλο τη βραδιά. Οι ώμοι της γυμνοί, γυάλιζαν κάτω από τα φώτα. Χωρίς μανίκια, υφάσματα, δαντέλες, φάνταζαν γοητευτικά απέριττοι μπροστά από το φορτωμένο γιασεμί. Μπορεί ένα γιασεμί να είναι ποτέ φορτωμένο; Οι ώμοι όμως μπορούν, κι εκείνη δεν τους ήθελε έτσι, τους αγαπούσε γυμνούς. Ο ήλιος άλλωστε τη φιλούσε με πάθος όλη την ημέρα που εκείνη πέρναγε στην αμμουδιά. Τ όσο που της είχε αλείψει τη λάμψη του σ’ όλο της το σώμα . Γιατί να τ ο κρύβει με ρούχα; Εικοσιπέντε Ιούνηδες, από δέκα χρονών, στον ίδιο κήπο κάθε καλοκαίρι, φίλη με τις πυγολαμπίδες, ερωτευμένη με τα λουλούδια, αγαπημένη με τους σπουργίτηδες και τα χελιδονάκια που στ έκονταν και την κο ίταζαν με γερμένο λαιμό. Κουβέντα σχεδόν καμία με τους χωριανούς. Το πολύ μια καλημέρα, ένα γεια σας, κι αν καμιά γυναίκα τ