Spiral

Ο καναπές του κρεπάδικου είναι Chesterfield ή περίπου. Τριθέσιος. Πιάνουμε τις δυο άκρες. Παραγγέλνουμε.  Ανάμεσά μας ένας χώρος ίσαμε τρεις δεκαετίες. Βασικά, ακριβώς τόσο. 30 έτη και τρεις μήνες. Ας αφήσουμε τα κινητά, προτείνω. Εντάξει, απαντάς. Ησυχία. Αφηρημένο κενό. Ά! Κάτσε να σου δείξω, λες. Αφορμή για να το ξαναπιάσεις. Σ’ αρέσει αυτή;, ρωτάς. Ναι, ωραία. Της κάνουν bullying ότι είναι άσχημη. Είναι ιδιαίτερη, γι’ αυτό λέω. Είναι στην παρέα σου; Όχι μαμά, είναι διάσημη. Έχει 13 εκατομμύρια followers. Τι είναι; Ηθοποιός;, ρωτάω. Μου φαίνεται πολύ αστείο να είναι διάσημος κάποιος που δεν είναι καλλιτέχνης, επιστήμονας, αθλητής ή έστω τρομοκράτης ή δικτάτορας. Αλλά αυτή η διάσημη είναι απλώς διάσημη, χωρίς άλλη ιδιότητα. Δεν ομολογώ   την παραξενιά μου και η απόσταση των τριάντα ετών στον καναπέ γίνεται 20, και μετά από λίγη ακόμα κουβέντα για τα post της διάσημης, 10. Συμφωνούμε να βάλουμε τη φωτογραφία της διάσημης στην κουζίνα μας για να βλέπουμε τη

  Τα ωραιότερα δείπνα τα έχω απολαύσει στο σπίτι της Α. και του J . P ., σε ένα κτήμα γεμάτο άγρια ομορφιά και φινέτσα μαζί. Ας σερβίρει σε ασημένια σερβίτσια και παλιές πορσελάνες η Α., σε κάνει να νιώθεις τόσο όμορφα.! Δεν έχει κανένα άγχος για το απαιτητικό φαγητό της, την ώρα που ο αξιαγάπητος  JP διαλέγει ένα εκλεκτό κρασί, χαμογελάνε κι οι δυο συνεχώς, θυμώνουν ανοιχτά με ό,τι δεν τους αρέσει και φέρονται απλά… απλά. Στο σπίτι τους παίρνεις μαθήματα κομψότητας μέσα από την φυσικότητα του ανεπιτήδευτου υπέροχου εαυτού τους. Φυσικά. Τις δύο πιο ενδιαφέρουσες ώρες που θυμάμαι, τις έχω περάσει ένα βράδυ Πέμπτης, σε ένα μπαρ της Παλιάς Πόλης με τον Ζ. Γοητευτικός τόσο όσο να μην παρασυρθείς σε σαμποτάζ της κουβέντας από το περιττό –στη δική μας περίπτωση – φλερτ. Γνωστικός υπερβολικά, αλλά μαζί μου τόσο όσο να μην νιώσω χαζή. Ευγενής τόσο όσο να νιώθω καλά που συνοδεύομαι αλλά όχι μειονεκτικά που είμαι το αδύναμο φύλο και άλλα τέτοια παλιακά. Διακριτικός τόσο όσο να αισθάνομαι άνετ

  Εμείς τη Μεγάλη Εβδομάδα ψωνίσαμε με μεγάλη χαρά τα τσιλίχουρδα, τα αλλαντικά και το κρασί μας. Τη Μεγάλη Πέμπτη, βάψαμε τα αυγά μας. Σιδερώσαμε τα ρούχα μας για το δείπνο του Μ. Σαββάτου και στις 8 υποδεχτήκαμε τον ένα και μοναδικό φίλο μας που η απαγόρευση βόλευε να μας επισκεφθεί ώστε να γιορτάσουμε μαζί την Ανάσταση. Ανάψαμε τις λαμπάδες μας πάνω στο τραπέζι, φάγαμε ωραιότατα, τσουγκρίσαμε τα αυγά μας και τα ποτήρια μας και ευχηθήκαμε Χριστός Ανέστη. Η ώρα ήταν εννιά. Κι εμείς νόμιμοι. Ο φίλος μας ήταν χαρούμενος μαζί μας κι εμείς μαζί του. Σκέφτηκε ότι θα ρισκάρει να μείνει λίγο παραπάνω από την απαγόρευση. Η αλήθεια όμως είναι ότι μας πήρε η ώρα. Πήγε σχεδόν δώδεκα όταν σαν τη Σταχτοπούτα ετοιμάστηκε να πάει στο αμάξι του αλλά… Τον πρόλαβαν τα πυροτεχνήματα. Μας πρόλαβαν… Ο Δήμος μας, πέταξε πυροτεχνήματα στις 12, την ώρα που εμείς νιώθαμε το vivere pericolosamente στο αίμα μας, σκεπτόμενοι τα €300 του προστίμου εάν τσάκωναν τον φίλο μας καθ’ οδόν. Μείναμε στο μπαλκ