Spiral

Τι να πεις για ένα κακόγουστο αστείο, που ξεπερνά την πιο αρρωστημένη φαντασία; Και σε ποιον να πεις; Και γιατί; Αυτοί που ξέρουν, ξέρουν. Κι όσοι δεν ξέρουν, αντιλαμβάνονται την αλήθεια, άμα τη εμφανίσει. Λένε, όσοι θέλουν να λένε για δικούς τους λόγους. Έχει πολλή πλάκα η μικρή μας κοινωνία. Χθες βράδυ με παρέα εκλεκτή, το ξανάκουσα. Μεταξύ οίνου και ελαφράς φιλοσοφίας, μια νιόφερτη στην παρέα, μου εξομολογήθηκε με όλη την αθωότητα της ειλικρίνειας, λίγο μετά τη γνωριμία μας, πως κατάλαβε πόσο αστείο είναι το κουτσομπολιό που άκουσε. Τι της απάντησα; Αν ξέρει και το άλλο με τον Τοτό. Δε χρειάζονται απαντήσεις οι ηλίθιοι, και δεν αναφέρομαι στην ειλικρινή, χθεσινή μου συνδαιτυμόνα, αλλά σε όσους σκορπούν ώρες, ενέργεια και σάλιο στα πραγματικά και στα διαδικτυακά καφενεία. Σε όσους αντί να εργάζονται, να διαβάζουν, να προσφέρουν, αναλώνονται στο να ανακυκλώνουν κουτσομπολιά και ψέματα για τους συμπολίτες τους. Σε όσους, παίζω στοίχημα το βιος μου, δε θα είχαν ποτέ το θάρρος να

Εφτά η ώρα. Πρωινό για τα παιδιά και γρήγορα το σκύλο για κατούρημα. Είναι όλα τα βιβλία στη σάκα; Και πόση ώρα κάνεις για να βάλεις τα παπούτσια σου; Αυτά τα μαλλιά που δεν ξεμπερδεύονται με τίποτα και χμ, Παρασκευή, να προλάβω το μεσημέρι την τράπεζα. Α, να κλείσω ραντεβού και στην παιδίατρο για αναλύσεις και τα ρέστα. Τώρα όμως γρήγορα να ετοιμαστώ στο μισάωρο που μου έμεινε για τη δουλειά. Τακούνι φυσικά, παρότι δεν καλύπτει και πολύ την άσπρη ρίζα στο μαλλί, που πότε ξεφύτρωσε πάλι γμτ; Ευτυχώς μαγείρεψα χθες βράδυ, άσε όμως το σπίτι, που θα το βρω βομβαρδισμένο το μεσημέρι και δε θα μιλιέμαι ώσπου να το τακτοποιήσω γιατί, δεν αντέχω την ακαταστασία. Η ακαταστασία στο σπίτι μου προκαλεί ακαταστασία στο μυαλό. Ή μήπως πάει αντίστροφα; Δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ. Τι να σκεφτώ; Τώρα έχουμε Όμηρο. Πες μου παιδί μου τον ορισμό του «έπους». Μάλιστα. Έπος είμαι εγώ από μόνη μου, ήρωας, κατάλαβες; με σένα που έχω για παιδί. Το πιάτο σου απ’ το σαλόνι, περιμένεις να το πάρει ποιος

Είμαι πολύ κακή στα μαθηματικά. Το πρόβλημα ξεκίνησε στο γυμνάσιο με την άλγεβρα. Συνεχίζεται για πάντα. Οι υπολογισμοί με αγχώνουν, σε βαθμό παράλυσης. Αδυνατώ να φέρω εις πέρας απλούς υπολογισμούς και χρησιμοποιώ σημειώσεις τετάρτης δημοτικού για να ξεκαθαρίσω τις υποχρεώσεις μου. Πριν το γυμνάσιο ωστόσο, ήμουν άριστη στα μαθηματικά. Και μάλιστα στην αφαίρεση. Σήμερα τη λατρεύω. Διαπιστώνω πως η αφαίρεση υπάρχει στη ζωή μου, ως ζωτική διαδικασία. Δεν υπάρχει απλά. Συντηρεί το είναι μου. Γυρνώντας πίσω παρατηρώ πως ολοένα αφαιρώ, κι όσο αφαιρώ τόσο κερδίζω. Κοιτώ τις φωτογραφίες των δεκαοχτώ. Πόσο μακιγιάζ έχει το πρόσωπο μου, πόσο φορτωμένη είναι η εμφάνιση μου σε ένδυση, υπόδηση και κόμμωση, αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία μου. Όσο πιο καινούργιες οι φωτογραφίες μου, τόσο πιο λιτή η εμφάνιση μου. Άριστο το ελάχιστο, θα έλεγα σήμερα. Καμία σχέση η προσέγγιση του λιτού με τη νεόπτωχη πραγματικότητα. Αντιθέτως, όσο μεγαλώνω, τόσο προτιμώ τα πιο ποιοτικά και

πες   μου αγάπη μου πώς γίνεται να είναι τόσο συναρπαστικό μαζί σου να μαζεύω οκτακόσια μικροσκοπικά μπιχλιμπίδια απ’ το πάτωμα δίχως να μπορώ να τα δω με γυαλιά πρεσβυωπίας διακοσμητικά πες μου πες μου πώς γίνεται μαζί σου να ταΐζω τέσσερα εγγόνια ταυτόχρονα μακαρόνια πένες δυο δυο που κείνη τη στιγμή τρέπονται για να φαγωθούν απολαυστικότερα σε αστέρια ροζμοβ και αστραπές   γαλαζοπράσινες πες μου πες μου πώς γίνεται μαζί σου να μαζεύουν τέσσερα παιδιά το σκορπισμένο δωμάτιο και ν’ αγωνίζονται με πάθος ποιο θα φυλάξει τα περισσότερα τουβλάκια κι αρκουδάκια και πιονάκια πιο γρήγορα πες μου πες μου πως γίνεται να τους αρέσει περισσότερο το παραμύθι με τα μικρά ζώα που είναι πολλά κι έχουν δίκιο ενώ τα μεγάλα είναι λίγα μα ισχυρά κι έχουν άδικο και κάνουν όλα τα ζώα γενική συνέλευση στο ξέφωτο της ζούγκλας και επικρατούν στο τέλος τα μικρά ζώα πώς γίνεται να τους αρέσει περισσότερο τούτο από τον αρχέτυπο μύθο του

    Το σπίτι μας το χτίσαμε με πραγματικές θυσίες. Κόντρα στις αντικειμενικές συνθήκες, με την αποκοτιά της ηλικίας και του ονείρου το τολμήσαμε. Όπως μπορούσαμε. Ας μην ήταν στην πόλη, αδύνατον να το πληρώσουμε. Έστω στην εξοχή, έστω να μας τρώει το πήγαινε –έλα, που γνωρίζουν καλά όσοι έχουν μεγαλώσει δυο παιδιά, έστω με τα πιο φτηνά υλικά, ποιος νοιάζεται για πολυτέλειες, έστω με προσωπική δουλειά, στο γιαπί οι καλαμαράδες, έστω με στέρηση διακοπών και διασκεδάσεων για μια δεκαετία και βάλε. Ήταν το σπίτι μας, η φωλιά, η εστία. Θα ήταν το σημείο αναφοράς των παιδιών μας στο μέλλον, όταν θα επέστρεφαν να φιλοξενηθούν   στο πατρικό .      Κι όταν μετά από χρόνια καταφέραμε να φύγουμε από το νοίκι και μετακομίσαμε στο σπίτι μας, έμενα άγρυπνη τις πρώτες νύχτες να το αφουγκράζομαι, να του μιλώ, να γνωριζόμαστε. Καθόλου  δεν με πείραζε το ότι θα ήμαστε χωρίς θέρμανση για κάποιο διάστημα, το ότι απέξω ήταν άβαφο, η μικρή αυλή αδιαμόρφωτη, ξερότοπος σχεδόν, τα φυτά αργούσαν να

Σεπτέμβρης. Και βρέχει. Και λείπεις. Πάνε πολλοί οι Σεπτέμβρηδες που λείπεις. Το κίτρινο φύλλο που μου έδωσες τον πρώτο Σεπτέμβρη, είναι ακόμη μέσα στο βιβλίο, που διαβάζαμε κι οι δυο. Θυμάσαι που τ’ αγοράζαμε διπλά τα βιβλία για να τα διαβάζουμε παράλληλα, να τα λέμε μετά, και να μένουν και στων δυο τα ράφια; Η λέξη ‘παράλληλα’ θα είναι πάντα μια αρνητική λέξη. Μοιάζει με αναίρεση του ‘μαζί’. Μαντεύαμε φαίνεται πως δε θα μέναμε ποτέ μαζί. Στο σπίτι μου τώρα, τα βιβλία είναι ακόμη και στο πάτωμα, γιατί τα ράφια έχουν γεμίσει. Καλά, η βιβλιοθήκη βαρυγκωμούσε από καιρό. Μα δε με νοιάζει πια. Τα παιδιά έχουν φύγει, χρόνια τώρα. Σεπτέμβρηδες έφυγαν, στο πρώτο ακαδημαϊκό έτος του, ο καθένας. Πάνε πολλοί Σεπτέμβρηδες που λείπουν κι εκείνα. Ποτέ δε θέλησες να γνωρίσεις τα παιδιά. Εκείνα ίσως να ήθελαν. Δεν τα ρώτησα ποτέ πάντως. Παλιά αγαπούσα και τους Σεπτέμβρηδες, και τη μοναξιά. Τώρα δεν ξέρω αν αγαπώ τίποτα απ’ τα δύο πια. Τότε αποζητούσα τη μοναξιά. Τώρα μάλλον έ