Spiral

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνεσαι ένας μαραθωνοδρ

  Χθες πάλι βρεθήκαμε σε δύσκολη θέση. Και εμείς που ό, τι έχουμε την τύχη να διαθέτουμε δεν το έχουμε μετατρέψει σε AirBnB και οι συνδαιτυμόνες μας που το έχουν μετατρέψει. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Έχει συμβεί και ξανασυμβεί να πέφτει στο τραπέζι η συζήτηση του ακραίου σύγχρονου φαινομένου AirBnB και οι φίλοι μας να αντιδρούν απολογητικά, ενοχικά ή έστω αμυντικά στη διαπίστωση ότι το AirBnB έχει κάνει τη ζωή στην πόλη κόλαση. Όχι μόνο στη δική μας πόλη και όχι μόνο κόλαση. Και παράδεισο. Αφήνoυμε απ’ έξω τους κτήτορες μεγάλων περιουσιών και εισπράκτορες τεραστίων εισοδημάτων που η απληστία, τους οδηγεί κι εκείνους στη δραστηριότητα της βραχυχρόνιας μίσθωσης, ας εξετάσει ο ψυχίατρός τους τα πραγματικά τους ελλείμματα που σαφώς δεν είναι οικονομικά… Ας μιλήσουμε για τους μεσαίους, τους φτωχούς, και όλους τους ανθρώπους που το AirBnb έσωσε! Γιατί τους έσωσε, έσωσε και τα ακίνητα, έσωσε και την αξιοπρέπειά τους. Δεν πρέπει να νιώθουν άσχημα αυτοί οι άνθρωποι. Δεν οφείλου

Βρέθηκα στην αγαπημένη μου πόλη προ ημερών για ένα επαγγελματικό ραντεβού. Η αγαπημένη μου πόλη είναι η Αθήνα, οι δικοί μου το ξέρουν, όπως και ότι στα σύντομα ταξίδια στην Αθήνα ρουφάω την πόλη όσο πιο βαθιά στα πνευμόνια μου μπορώ αγνοώντας τα περί καυσαερίου, ρύπων κλπ, όπως κάνει κάθε εθισμένος αδιαφορώντας για τους κινδύνους. Το θέμα μας όμως δεν είναι η αγαπημένη μου Αθήνα. Είναι άλλο. Έκλεισα για τη μοναδική βραδιά της παραμονής μου ένα μονόκλινο στο κέντρο, πιο κέντρο δε γίνεται, σε ξενοδοχείο πόλης τεσσάρων αστέρων. Ήρθε η πολυπόθητη ώρα του check in που έχει γίνει πλέον 15:00 (με check out 10:00, δλδ ούτε 24 ώρες για όσους μένουμε μόνον ένα βράδυ κάπου). Πληρώνω καλόπιστα την κράτηση στη ρεσεψιόν, πριν δω το δωμάτιο και ανεβαίνω στον τέταρτο. Και μπαίνω. Και μένω. Κόκκαλο! Το δωμάτιό μου δεν είχε παράθυρο, ήταν περίπου στο μέγεθος ενός ημίδιπλου κρεβατιού, δεν υπήρχε κρεμάστρα, ντουλάπα, καρέκλα, υπήρχε ένα μπάνιο κι ένας εξαερισμός που έκανε θόρυβο ερ

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε

Η Αλίκη ήταν 21 χρονών όταν από τα ψηλά παράθυρα του πατρικού της είδε την οροφή του δημοτικού θεάτρου της πόλης να καίγεται από την εμπρηστική βόμβα των Γερμανών. Έκλεισε τις βαριές κουρτίνες που λες και το βάρος τους κάθισε για πάντα στην καρδιά της και δεν έπαψε μέχρι το 1995 που έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, να μιλά για το θέατρο που αντικαταστάθηκε από ένα εξάμβλωμα. Καμία φορά έλεγε και έκτρωμα. Η ζωή της Αλίκης που γεννήθηκε το 1922 στην καρδιά της Κέρκυρας θα μπορούσε να είναι και το βραχύβιο story της ζωής και του θανάτου της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Η ελληνική αστική τάξη δεν είναι μια τάξη που άκμασε στην Αθήνα αλλά στη Σύρο, την Αλεξάνδρεια, την Κωνσταντινούπολη και τα Επτάνησα. Η Κέρκυρα ήταν μια από τις καρδιές αιμοδοτούσαν τον ελληνικό αστικό πολιτισμό πριν ο λαϊκισμός, η αμορφωσιά και ο νεοπλουτισμός τον αλώσουν. Μοιάζει ότι το τελειωτικό χτύπημα στην αστική τάξη και τον πολιτισμό της δόθηκε τη δεκαετία του 1980 και έτσι αυτή «η τάξη πέθανε πριν καν ζήσει». «

Η πρώτη σου γέννα είναι στην πραγματικότητα δύο γέννες. Μια του παιδιού σου, μια της μάνας που γίνεσαι. Γιατί δεν ήσουν μάνα.  Γυναίκα ήσουν.  Μάνα έγινες.  Το πρώτο κλάμα, ως δήλωση της ως μέχρι τότε άφωνης ύπαρξης, το πρώτο άγγιγμα, κι η αγωνία της ευθραυστότητας του μικροσκοπικού κορμιού είναι μια πρώτης τάξεως εισαγωγή στο μεγάλο έργο ενός ακόμα βίου που μόλις ξεκινά. Το σώμα σου είναι ταλαίπωρο, είτε γέννησες φυσιολογικά, είτε με καισαρική (μα τι άσχημη ιατρική ορολογία) οι ραφές τραβάνε, τα στήθη σου στάζουν και καίνε, το επιμέρους και ολόκληρο σώμα σου αναμένει υπομονετικά την αποκατάστασή του. Δυο ήχοι επικρατούν τις πρώτες εβδομάδες στο σύμπαν σου, το κλάμα του και οι παντόφλες σου. Μπρος πίσω στην κούνια, μπρος πίσω στην κουζίνα, στον αποστειρωτήρα, στο μπάνιο, στις πάνες, στον καναπέ, στο μαξιλάρι 24/7.   Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η καλύτερή σου φίλη, αυτή που σχεδιάζατε ταξίδια και δε θες να το σηκώσεις όχι γιατί δεν την αγαπάς αλλά γιατί είσαι σε ειδική αποστολή π