Spiral

Ήταν πεντακάθαρα τα νερά. Λίγος κόσμος, παρά το λαϊκό χαρακτήρα του μέρους. Λέω μέρος, γιατί παραλία δεν είναι ο Ανεμόμυλος –Μύλος για τους μυημένους- προκυμαία είναι, λιμάνι είναι, ανεμόμυλος, φάρος, πάντως όχι παραλία. Η εύκολη πρόσβαση, η ανοιχτή θάλασσα, η απουσία πέτρας, άμμου κλπ, μοιάζει να τον καθιστά προσφιλή. Τελευταία μάλιστα, και από κοινωνικά στρώματα που θα περίμενες περισσότερο να συναντήσεις στις καμπάνες του Αστέρα, παρά στο απλοϊκό, γαριτσιώτικο στέκι της Κέρκυρας. Πεντακάθαρα λοιπόν τα νερά, πολλά καβουράκια και πολλά ψαράκια εντός τους, προκαλούσαν προχθές το αποκλειστικό ενδιαφέρον της οχτάχρονης κόρης μου, απαλλάσσοντας με προσωρινά από τα δίχως έλεος «Μαμά». Μέχρι που απέφυγα να παίξω και το παιχνίδι που λέγεται «όποιος δε μιλήσει για πέντε λεπτά, νικάει». Τα ψαράκια είχαν την τύχη να γεύονται bake rolls με σκόρδο(!), προκειμένου να πλησιάσουν και εγώ την τύχη να χαλαρώνω για όσο θα ήθελαν τα ψαράκια και η κόρη μου – ψάρι στο ζώδιο, παρεμπιπτόντως. Ο ήλι...

Η Κυρία τυγχάνει να είναι παντρεμένη. Μικρούλα ήταν όταν τον ερωτεύτηκε. Τον ερωτεύτηκε στ’ αλήθεια, άραγε ; Ένιωσε εκείνα τα χτυποκάρδια, εβλήθη από τα βέλη του Έρωτα μοιραία και αμετάκλητα, δίχως γιατρικό – ποιος ξέρει ; Είκοσι χρόνια είναι μαζί του πάντως και δείχνει ότι τον αγαπάει βαθιά. Μέχρι χθες, έτσι έδειχνε, τουλάχιστον. Όλη η οικογένεια δείχνει αγαπημένη. Κι εκείνος ευτυχισμένος με τη βαθιά ηρεμία που αναδίδεται απ’ τα βλέμματα των ανδρών που διάγουν ήρεμο έγγαμο βίο. Δίχως πολλές ρυτίδες από εκφράσεις έντασης. Από συγκρούσεις και καβγάδες. Είναι και η δουλειά του, καθηγητής οφθαλμιατρικής, με αντικείμενο τις οφθαλμικές φλεγμονές. Πράος, χαμηλών τόνων. Ο ορισμός του καλού οικογενειάρχη. Ποτέ δεν την απάτησε. Θα μου το είχε πει. Βλέπετε, είναι ο καλύτερος μου φίλος. Η Κυρία κοιμάται στο κρεβάτι μου, γαληνεμένη. Το λευκοσέντονο του ξενοδοχείου καλύπτει ένα μικρό μέρος από το θεσπέσιο σώμα της - τη λεπτή της μέση και τον αριστερό της βραχίονα. Το ουσιώδες υπόλοιπο...

Ούτε μπορώ, ούτε θέλω να κρύψω την αδυναμία μου στην ομορφιά. Κολλάει το μάτι μου. Μωρά, έφηβοι, γυναίκες, άντρες, λεβεντόγεροι και αεράτες ηλικιωμένες κερδίζουν το θαυμασμό μου αξιωματικά. Γιατί η ομορφιά είναι αξίωμα. Δε χρειάζεται καμιά απολύτως απόδειξη. Μπορώ να πω πως είμαι και απαιτητική. Αναζητώ το τέλειο. Μπορεί να με χαλάσει μια ελιά, ένα χαμόγελο, ένα φρύδι. Πολλές φορές ψάχνω την ατέλεια. Κυρίως αν το αντικείμενο θαυμασμού μοιάζει αψεγάδιαστο. Όλο αυτό ωστόσο που μου συμβαίνει, και πραγματικά δε γνωρίζω τα αίτια, είναι μια θεωρητική κατάσταση στη ζωή μου. Δεν έχει καθόλου να κάνει με την προσωπική μου ζωή, πόσο μάλλον στα ωριμότερα, ας πούμε, χρόνια. Ακριβώς επειδή το ενδιαφέρον μου είναι θεωρητικό, θαυμάζω με το ίδιο ακριβώς ενδιαφέρον, και ταυτόχρονα εξετάζω αρσενικά και θηλυκά. Είναι κάτι σαν χόμπυ. Θαυμάζω τις φαρδιές πλάτες των αντρών, τα ζουμερά μπούστα των γυναικών, τα καλοσχηματισμένα πηγούνια και χείλη αμφότερων, καθώς  και τις όμορφες γάμπες αμφότερ...

(Ο Αύγουστος σηκώνει τα μυαλά. Οι παρέες κι η παραλία Άη Γόρδης της Κέρκυρας, το ίδιο. Αδύνατον να γράψω. Ένα παλιό κείμενο, βοηθά τη συνέπεια μου στο Spiral. Είναι απ' τα αγαπημένα μου, έτσι κι αλλιώς...) Ήμασταν στον Άη Γόρδη της Κέρκυρας. Παραλία που κάπως ξεσηκώνει τα μυαλά. Με ενέργεια θετική και ανακατεύτρα μαζί.  Και καθόμασταν στο παραλιακό μπαρ. Και πίναμε κοκτέηλ της εποχής. Παρεό, καπέλα, βραχιόλια, χαμόγελα και τραλαλά. Και μες την ανακατεύτρα τούτη ατμόσφαιρα, από τον βράχο τέρμα ξεπροβάλλει ο γίγαντας. Πελώριος, μαύρος και λευκός, χιλιάδων τόνων βαπόρι. Φαίνεται πρώτη η πλώρη και ώσπου να βγει ολόκληρο περνάνε δέκα λεπτά. Σταδιακά, όλοι, αφήνουμε κάτω τα ποτήρια, ένας – ένας, το κοιτάμε, κοιταζόμαστε, το ξανακοιτάμε. Όλοι. Δεκάδες άνθρωποι. Το πλοίο μοιάζει να έρχεται προς την παραλία, αλλά πλευρίζει και γυρνά δυτικά. Δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλο βαπόρι στη ζωή μου, ούτε στην τηλεόραση. Γίγαντας. Κι όπως έχει σταθεί παράλληλα με τη στεριά αρχίζει ο γίγαντας...

Οι θρησκεία, οι ορκωμοσίες, το ΕΝΦΙΑ, και πολλά άλλα, χειρότερα στέκουν στο μυαλό μου και στο πληκτρολόγιο μου χαμογελώντας προκλητικά για ν’ ασχοληθώ μαζί τους εγγράφως. Άρχισα λίγο να σκαλίζω το ένα, λίγο το άλλο, προκειμένου να βγει ένα κείμενο. Αμ δε! Είναι Αύγουστος και δε θα τους κάνω το χατίρι.  Θα γράψω για τον Michelle .  Ποιος είναι ο Michelle ;   Ένας καλοκαιρινός έρωτας εξ Ιταλίας ορμώμενος. Ο έρωτας έλαβε χώρα σε έναν από τους ωραιότερους τόπους του νησιού μου. Στο Αγνί της βόρειας Κέρκυρας όπου τα πεύκα, τα κυπαρίσσια, οι δάφνες, τα θυμάρια και ο άγνος που δίνει το όνομα του στον κολπίσκο,  ντύνουν τον τόπο στο κατέβασμα του βουνού προς τη θάλασσα. Το πλούσιο μεσογειακό πράσινο παντρεύεται με το μπλε με μια σταλαγματιά γκρίζο βράχο. Οι χρωματισμοί οριακά αγγίζουν την αγριάδα, καταλήγουν ωστόσο να αποτελούν την επιτομή της κομψότητας δημιουργώντας μια πανάκριβη μεσογειακή δαντέλα, λάγνα και προκλητική, πιότερο κι από ισπανική. Τότε...

Ήμουν πάντα πολύ ανεκτική με τους θορύβους. Δε με ενοχλούσαν. Συχνά με ρωτούσαν πώς, ως παιδίατρος, άντεχα το κλάμα των μωρών. Τους απαντούσα ότι δεν το άκουγα. Κι ήταν αλήθεια. Ο ήχος από το κλάμα του μωρού που τσίριζε με απόγνωση μπροστά στη θέα του εμβολίου, έφτανε βέβαια στα αυτιά μου αλλά μπλοκαριζόταν στον εγκέφαλό μου. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει όσον αφορά τα μωρά. Δεν με έχει εκνευρίσει ποτέ μωρό, ακόμη κι όταν εκπέμπει στο πιο εκνευριστικό μήκος κύματος, που μπορεί να κατεβάσει το δείκτη του μητρικού φίλτρου της μάνας του στην ένδειξη low. Οι άλλοι θόρυβοι όμως έχουν αρχίσει και με ενοχλούν. Ο άντρας μου θεωρεί ότι είναι η παραξενιά της ηλικίας. Εγώ πιστεύω ότι έχω μία σπάνια πάθηση κατά την οποία με την πάροδο των χρόνων η ακοή οξύνεται. Λατρεύω την παλιά πόλη, αλλά δεν έχω ζήσει ποτέ εκεί. Ζούσα πάντα στα προάστια και κατά σύμπτωση σε ήσυχες γειτονιές με ήσυχους γείτονες. Δεν ήξερα τι θα πει τσακωμός γειτονικού ζευγαριού, υστερία γειτονικού παιδιού, σύρσιμο επίπλων ...

Στο γραφείο μου έχω τηλεφωνική σύνδεση Ο.Τ.Ε. Από την πρώτη κιόλας ημέρα, εκείνο το μαγικό Μάιο του 2004 που ήρθε ο τεχνικός να μου συνδέσει τη γραμμή και κουβέντα στην κουβέντα μου είπε και τα προσωπικά του, του έδωσα κάποιες συμβουλές, μετά από τρεις μήνες επέστρεψε διότι αντιμετωπίζαμε βλάβη και μου τα ξαναείπε και μετά του εξέδωσα το διαζύγιο, συναινετικά με τη σύζυγό του και μετά τα ξαναβρήκαν και ξαναπαντρεύτηκαν (πέρυσι) και ήμουν ο κουμπάρος, συμβαίνουν και τέτοια σε τούτη τη δουλειά. Στον ίδιο αριθμό, του γραφείου, χρεώνεται και το ΟΤΕ TV του σπιτιού – εκεί έχουμε σύμβαση με άλλη εταιρεία   με πολύ μικρό κόστος και πλήθος υπηρεσιών, μόνον τα σεντόνια και τις πετσέτες δε μας αλλάζουν. Μέχρι να κλείσουν, βέβαια. Πρόσφατα αναβαθμίσαμε τον εξοπλισμό του ΟΤΕ TV (πλέον έχουμε δυνατότητα εγγραφής και γεμίζει η μνήμη με Μίκυ Μάους, Γουίνι Δε Που, Ταρζάν,   Γκρέις Ανάτομι και ταινίες του Αλμοδόβαρ). Στον ΟΤΕ κάνουν λάθος και μας χρεώνουν διπλά τον εξοπλισμό (...