Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν και τελικά γίνεσαι ένας μαραθωνοδρ
Airbnb: Μια ιδέα με το όνομα "Αεροκρέβατο μετά Προγεύματος" και άλλες μικρές παρανοϊκές ιστορίες [Αλίκη Κατσαρού]
Χθες πάλι βρεθήκαμε σε δύσκολη θέση. Και εμείς που ό, τι έχουμε την τύχη να διαθέτουμε δεν το έχουμε μετατρέψει σε AirBnB και οι συνδαιτυμόνες μας που το έχουν μετατρέψει. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Έχει συμβεί και ξανασυμβεί να πέφτει στο τραπέζι η συζήτηση του ακραίου σύγχρονου φαινομένου AirBnB και οι φίλοι μας να αντιδρούν απολογητικά, ενοχικά ή έστω αμυντικά στη διαπίστωση ότι το AirBnB έχει κάνει τη ζωή στην πόλη κόλαση. Όχι μόνο στη δική μας πόλη και όχι μόνο κόλαση. Και παράδεισο. Αφήνoυμε απ’ έξω τους κτήτορες μεγάλων περιουσιών και εισπράκτορες τεραστίων εισοδημάτων που η απληστία, τους οδηγεί κι εκείνους στη δραστηριότητα της βραχυχρόνιας μίσθωσης, ας εξετάσει ο ψυχίατρός τους τα πραγματικά τους ελλείμματα που σαφώς δεν είναι οικονομικά… Ας μιλήσουμε για τους μεσαίους, τους φτωχούς, και όλους τους ανθρώπους που το AirBnb έσωσε! Γιατί τους έσωσε, έσωσε και τα ακίνητα, έσωσε και την αξιοπρέπειά τους. Δεν πρέπει να νιώθουν άσχημα αυτοί οι άνθρωποι. Δεν οφείλου